همیشه خودم سطر سطر دفترم رو پر می کردم با مداد سبزم و از لاله از غمهاش

 از شادی هاش و  می نوشتم اما !!  این بار دوست دارم برای یک بارم که شده

قلمم رو به امانت بدم بگم شماها برام بنویسید  که کی، چقدر ، چطور، چرا ،

از کجا و این که پایان راه کجاست؟

 امشب تو حیاط زیر نور مهتاب تو سرمای زمستون  زیاد با خدا حرف زدم دستم

نمیاد که مثل هر شب دفتــرم و پـر کنم پر از حرفم پر از حرف  که آدمـا با بهتریـن

هاشون میزنن ، اما من فقط  با تو حرف میزنم  تنها ء تنها !

این آخرین برگ دفتر (( بــرگــه های ســوخته 8 )) است حرفای خودم زیـاد اما

 دوست دارم  آخرین برگ هاشو شماها  پر کنید .

 پایان عمر دفتر برگه های سوخته 8 است و باید مثل خط خطی های قبلیم 

بسوزانم و خاکسترش را در تابوت خاطره ها دفن  کنم و پنجره ای رو به سرما

 برایش خواهم ساخت تا شادی هایش  تاوان غم ها را ندهد. بدرود

بامداد 91/10/25   

صدا مرا زد.

من برخاست٬او رفتم.
 وساحل از گامهای من گذشت.
هیچکس می آمد٬کوتاه تر از بلندیهای مطلق بود.
 زانویش را می شد با ترس پوشانید.
چشمانش متعاکس دیدن بود.
اندوهش بر خلاف رودخانه شادی پارو می زد.
گیسوانش ما را به یاد پاییزهای زمین انداخت.
درخشید٬تاریک شدم.
نجواکشید.............
فریاد خاموشی سر دادم.
سکوت ......
نمیدانستم ندانستن چه میگوید؟

نمیدانستم آن جواب ها پی کدام سئوال سرک میکشیدند؟
چرا قلب مرا به دنبال گل سرخی گشتند؟
چرا دل مرا در پی آرامشی به هم زدند؟
چرا موی مرا گرفتند وکشان کشان به قعر خویشتن پرتاب کردند؟
چرا مرا قطره ی ستاره نوشانیدند در حالی که پیشانی من روشن بود والماس تلاوت دست مرا صیقل می زد؟

مرا به جای من گرفته بودند٬می خواستند مرا به جرم من بگیرند٬به خاطر آنکه یک لحظه وقتی او آمد من بودم.

تو برای من از گنجشک مقدس تری !همان گنجشک هایی که در مدرسه ی ییلاق برای ما یک دوره تفسیر تابستان گفتند.

تو را به جان بهار٬شکوفه وارتر باش!

حیف ازدندان های تو که طلافروش محله ی پوسیدگی باشد.
دندان های تو به خاطر میوه های مقدسی که خورده ای٬عظیم اند .
دندان های تو صدف خالص لبخندند٬
حیف است چشم تو به بیماری من گریه کند.
تو تب کائنات گرفته ای کمتر به بیکرانگی بیندیش!
می ترسم مرض محض تو را این صرفه های متعالی درمان نکنند.
آنوقت برای شهادت تو از کجا شقایق فراهم کنیم؟
به که بگوییم بیاید روی مزار کوچک تو مزامیر بزرگ بخواند؟....